کد مطلب:129812 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:156
خبر سلیمان بن قته
ابن نما می نویسد:... سلیمان بن قته عدوی [1] هم پیمان بنی تمیم، سه روز پس از قتل حسین (ع) به كربلا رفت و به قتلگاهشان نظر كرد. آنگاه به اسب عربی اش تكیه داد و گفت: (بر خیمه گاه خاندان محمد گذر كردم و آنجا را چونان روزی كه در آنجا فرود آمدند ندیدم، آیا ندیدی كه در فقدان حسین خورشید بیمار گشت و سرزمینها از بی بارانی خشك گردید، آنان روزی خانه ی امید مردم بودند ولی امروز مایه ی اندوه و مصیبت هستند؛ و مصیبتشان چه عظیم و بزرگ است! چون تهیدستان قبیله ی قیس از ما چیزی طلب می كنند، به آنان می دهیم؛ و آنگاه كه پای ما بلغزد، قیس ما را می كشد، قطره ای از خون ما نزد (طائفه) غنی است؛ كه هر كجا فرود آیند، روزی از آنان طلب خواهیم كرد، خداوند این دیار و اهلش را دور نمی گرداند، هرچند كه اینك با بی رغبتی از وجودشان تهی گشته است، به یقین [پس از] كشته ی خاندان هاشم در طف، مسلمانان خوار و ذلیل شدند، زنها به سان داغدیدگان در فقدان او شیون و زاری كردند و ستارگان برای او نوحه سرودند و بر او درود فرستادند.) و گفته اند كه ابیات از ابورمع خزاعی است.» [2] .
از آنچه در متن خبر آمده است: «سلیمان بن قته سه روز پس از قتل حسین (ع) بر كربلا گذر كرد و چشمش به قتلگاهشان افتاد...»، چنین استفاده می شود كه پیكرهای پاك مدت سه روز دفن نشده مانده بود. بنابراین كار دفن نه در روز یازدهم و نه در روز دوازدهم و نه در شب سیزدهم انجام گردید.
ولی اگر به این نكته توجه داشته باشیم كه مقصود از قتلگاه، جاهایی است كه در آن
كشته شدند، یعنی میدان كربلا، استفاده ای كه بدان اشاره رفت، منتفی می گردد. زیرا می توان گفت: سلیمان بن قته سه روز پس از دفن شهیدان به میدان نبرد در كربلا گذر كرد و پس از دیدن قبرهای شهیدان و آثار جنگ در میدان، آن ابیات را در رثای آنان سرود. مؤید مطلب اینكه او از «خانه های آل محمد» یاد كرد، و نگفته است كه پیكرها كجا افتاده است. چه بسا كه ذكر این خانه ها، كنایه از قبور آنان بوده است. چنان كه اگر سلیمان پیش از دفن پیكرها بر آنان می گذشت، او كه از دوستداران اهل بیت بود باید به كفن و دفنشان اقدام می كرد.
همچنین، اگر او در هنگام دفن امام (ع) همراه بنی اسد از اهل غاضریه در خدمت امام سجاد (ع) حاضر بود، نه تنها خبر حضور او در تاریخ درج می شد، بلكه او خود با سرودن شعری نغز به ثبت لحظه های جاودانه ی دفن امام (ع) اقدام می كرد، تا آنكه تا قیام قیامت سینه به سینه و زبان به زبان نقل می شد.
اینك باز می گردیم به بقیه داستان رویدادهای كوفه.
از آنچه در متن خبر آمده است: «سلیمان بن قته سه روز پس از قتل حسین (ع) بر كربلا گذر كرد و چشمش به قتلگاهشان افتاد...»، چنین استفاده می شود كه پیكرهای پاك مدت سه روز دفن نشده مانده بود. بنابراین كار دفن نه در روز یازدهم و نه در روز دوازدهم و نه در شب سیزدهم انجام گردید.
ولی اگر به این نكته توجه داشته باشیم كه مقصود از قتلگاه، جاهایی است كه در آن
كشته شدند، یعنی میدان كربلا، استفاده ای كه بدان اشاره رفت، منتفی می گردد. زیرا می توان گفت: سلیمان بن قته سه روز پس از دفن شهیدان به میدان نبرد در كربلا گذر كرد و پس از دیدن قبرهای شهیدان و آثار جنگ در میدان، آن ابیات را در رثای آنان سرود. مؤید مطلب اینكه او از «خانه های آل محمد» یاد كرد، و نگفته است كه پیكرها كجا افتاده است. چه بسا كه ذكر این خانه ها، كنایه از قبور آنان بوده است. چنان كه اگر سلیمان پیش از دفن پیكرها بر آنان می گذشت، او كه از دوستداران اهل بیت بود باید به كفن و دفنشان اقدام می كرد.
همچنین، اگر او در هنگام دفن امام (ع) همراه بنی اسد از اهل غاضریه در خدمت امام سجاد (ع) حاضر بود، نه تنها خبر حضور او در تاریخ درج می شد، بلكه او خود با سرودن شعری نغز به ثبت لحظه های جاودانه ی دفن امام (ع) اقدام می كرد، تا آنكه تا قیام قیامت سینه به سینه و زبان به زبان نقل می شد.
اینك باز می گردیم به بقیه داستان رویدادهای كوفه.
[1] شيخ عباس قمي مي نويسد: «سليمان بن قته، تابعي خزاعي شيعي. گويند او نخستين كسي است كه براي حسين (ع) مرثيه سرود. او به كربلا گذر كرد و چون چشم او به قتلگاه شهيدان طف افتاد، چنان گريست كه نزديك بود بميرد. سپس گفت: «ر. ك. الكني و الالقاب».
[2] مشيرالاحزان، ص 111 - 110؛ و ابوالفرج اصفهاني اين ابيات را در كتاب مقاتل الطالبين ص 121 آورده است؛ نيز ر. ك. سير اعلام النبلاء، ج 3، ص 318؛ مناقب آل ابي طالب (ع)، ج 4، ص 117؛ نظم در رالسمطيني، ص 236؛ نسب قريش، ص 41.